Boşverdim Artık Saymadım, bilmem kaç bahar geçti. Duruldum, yorgun düştüm sonunda. Bakıyorum da hani o eski çılgın âşık. Sonsuz bir zikir perdesine dalarken. Hani Nerede o çok güvendiğin sözlerin. Nerde yıldızlara yakıştırılmaya çalışılan suretin.   Daha kaç bahar oldu ki. Dün gibi. Bugün gibi. Yarın gibi. Belki üç belki beş belki sonsuzluk kadar uzun. Ama itiraf etmeliyim ki. İkiye kadar çok sancılı geçti.   Bir gebe kalma yeter ki ayrılığa. Dokuz ay değil dokuz gün bile çok. Zor geliyor bunu yürekte taşımak. Bana öyle geliyor ki, Bu doğum gerçekleşmeyecek   Seni görmek istedi gözlerim o an. Boş kalan çerçevelere baktım. Hiç pişman olmadım yaptıklarıma. Yapmadıklarıma da pişman olmadım. Sen yandın küllerin kaldı masada.   Bazı geceleri kendime sakladım. Ne kadar ihmal etmişim gözlerimi. O çok sevdiğim karanlıkla kol kola gezdik. Eski Barajı izledik göle nazır. Dertleştik, naralar attık karşı sazlıklara.   Uzun uzun yürüdük. Belki çok gece uyumadık ama olsun. Geç oldu fakat sonunda anladık ki… Senin için boşverdiklerimiz kadar Seni de boşvermek gerekirmiş.   Ulubat GÜNEZ   16 Nisan 2008 Çarşamba